Rozważania niedzielne

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

„Był pewien gospodarz, który założył winnicę...” (Mt 21, 33-43).

Bóg jest Panem wszystkiego. Stworzył wszechświat, ustalił jego prawa. Stworzył aniołów i ludzi. Jest On dla wszystkich i wszystkiego ostatecznym punktem odniesienia, jedynym Gwarantem bezgranicznej szczęśliwości dla swoich stworzeń. Jest również najwyższym Prawodawcą, nie wolno łamać Jego praw. Trzeba odpowiedzieć Bogu na Jego dobroć wdzięcznością, miłością i lojalnością. Wtedy dobra, jakie nam daje, pomnożą się. Nie wolno być niewdzięcznym, nieposłusznym, bo wtedy przyjdzie kara, nieszczęście...

O tym między innymi mówi Jezus w dzisiejszej Ewangelii, rozwijając temat przyszłości tych jednostek i narodów, które powodowane zatwardziałością serca odrzucą Boży plan zbawienia. Przywódcy ludu żydowskiego doskonale zdawali sobie sprawę, że to ich Jezus przedstawił w przypowieści pod postaciami niegodziwych dzierżawców. Ale bez zbytniego koncentrowania się na rozczarowaniu, jaki żydzi sprawili Bogu odrzucając Chrystusa, możemy odnieść całą kontrowersję między Jezusem a nimi do chrześcijan, a więc niejako utożsamić karygodną postawę uczonych w Piśmie i faryzeuszy z naszymi własnymi postawami.

Historia pokazała, jak tragiczne były konsekwencje podziałów między wierzącymi. Tam gdzie kiedyś kwitła prawdziwa wiara, dziś panują inne religie. Chrześcijanie kłócili się między sobą, zamiast trwać w wierności wobec Chrystusa. Najpierw Wschód oddzielił się od Zachodu. Potem chrześcijaństwo zachodnie podzieliło się wskutek rebelii Lutra. Obecnie dokonuje się masowa apostazja ludzi Zachodu. Być może za kilka pokoleń w Europie nie będzie już chrześcijan, ale będzie tu panował na przykład islam. Chrześcijaństwo przeniesie się być może do Chin albo do Afryki... Takie „przenoszenie” się religijnych punktów ciężkości już nieraz się zdarzało. Będzie to oczywiście związane z wielkim cierpieniem i rozczarowaniem tych chrześcijan, którzy kochają swoją wiarę i kulturę. Historia kołem się toczy...

To wszystko jednak są tylko hipotezy. Równie dobrze może przyjść odrodzenie się chrześcijaństwa w Europie. A sam Kościół przecież przetrwa i nie zaprzestanie głoszenia Ewangelii. Bóg umie pisać prosto na krzywych liniach naszej historii i przeprowadzać swoje zbawcze plany. Trzeba atoli uczyć się z historii, nie naśladować ślepoty uczonych w Piśmie, faryzeuszów i ich późniejszych naśladowców już w naszej chrześcijańskiej historii.

O. Czesław Front

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Aby zrozumieć o czym mówi dzisiejsza przypowieść, trzeba uwzględnić intencję Pana Jezusa: „Królestwo niebieskie podobne jest do...”

Chrystus mówi więc konkretnie o zbawczej woli Boga, który pragnie, aby wszyscy przyjęli Jego ofertę zbawienia. Jednakowa płaca za niejednakową ilość przepracowanego czasu – denar – oznacza zbawienie wieczne dla wszystkich tych, którzy wcześniej czy później zdecydują się na przyjęcie Bożej oferty. Nie wolno jednak rozumieć tej przypowieści jako obalenia prawdy o tym, że każdy otrzyma od Boga nagrodę stosownie do swoich uczynków. Byłoby to niezgodne z innymi miejscami w Biblii... Trudno sobie wyobrazić, że Matka Najświętsza otrzymuje w niebie tę samą nagrodę, a więc cieszy się tym samym stopniem chwały, co np. jakiś zbrodniarz, który ze strachu przed piekłem nawrócił się dopiero na szubienicy. Każdego z nas Bóg chce mieć w niebie i nagradzać nas stosownie do naszych uczynków, dlatego Chrystus zwraca się do wszystkich ludzi, wzywając ich do nawrócenia.

To zwracanie się Pana Jezusa do wszystkich ludzi nie wszystkim się jednak podoba. Niektórym wydaje się, że mają już zbawienie w kieszeni, że nie dotyczy ich już przyszły Sąd, którego tak obawiać się powinni grzesznicy. Trzeba uwzględnić właśnie ten kontekst, jeśli nie chcemy błędnie zinterpretować dzisiejszej przypowieści. Jezus opowiada ją przeciw faryzeuszom i uczonym w Piśmie, którzy skażeni są zuchwałą pewnością siebie co do własnej prawości i sprawiedliwości, oraz nieżyczliwością wobec tych, których uważają za grzeszników. Chcą oni zawłaszczyć sobie zbawienie, nie życzą go innym, nie mogą ścierpieć dobroci Pana Jezusa względem celników i grzeszników. Nie dopuszczają oni myśli, że grzesznicy mogą się nawrócić i zbawić, a więc otrzymać nagrodę sprawiedliwych, mimo że nie pracowali na nią od samego początku. Przebija z takiej postawy faryzeuszów ich interesowność i brak miłosierdzia. Ich postawa braku miłosierdzia i życzliwości względem innych wyklucza ich właściwie z Królestwa niebieskiego, dlatego ich nawrócenie jest jeszcze bardziej naglące i o wiele trudniejsze niż nawrócenie się celników i grzeszników.

Nie trzeba wykazywać, że postawa faryzeuszów i uczonych w Piśmie jest typowa dla ludzi wszystkich czasów. Dlatego groźba faryzeizmu dotyczy także nas samych.  

Dzisiejsza przypowieść o robotnikach w winnicy przypomina nam szczęśliwą dla nas prawdę o cierpliwej dobroci Boga, który jest nam życzliwy, zawsze gotowy nas przyjąć, choćby i w ostatniej chwili. Piękne słowa o Bożej cierpliwości znajdują się w drugim Liście św. Piotra Apostoła 3,9: „Pan wcale nie zwleka z dotrzymaniem obietnicy, jak niektórzy sądzą. Jest tylko wobec was cierpliwy i nie chce, aby ktokolwiek zginął. Pragnie, by wszyscy się nawrócili”. Co by się z nami stało, gdyby Bóg nie był względem nas wyrozumiały? A może sądzimy, że nasze uczynki są tak doskonałe, że zasługują na wielką nagrodę? Byłoby to z naszej strony bardzo złe myślenie. Przecież sąd Boży jest jeszcze przed nami i nie możemy być pewni jego rezultatu. Tym mniej wolno umieszczać nam innych w grupie odrzuconych. Bóg chce, abyśmy modlili się za wszystkich ludzi, życząc wszystkim tego największego dobra – znalezienia się jako zbawieni w Królestwie niebieskim.

O. Czesław Front

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Aby zrozumieć dzisiejszą przypowieść o dwóch synach, należy wziąć pod uwagę cały kontekst wydarzeń. Jezus dokonał już uroczystego wjazdu do Jerozolimy, nadchodzi godzina Jego Męki i Śmierci. Mają miejsce ostre spory między Jezusem a uczonymi w Piśmie i faryzeuszami. Żydowscy przywódcy i większość ludu odrzucają Go. Kiedy Jezus pyta ich między innymi, skąd pochodził chrzest Janowy – z nieba czy z ludzi?, ci odpowiadają, że nie wiedzą... (por. Mt 21, 27)

Chrystus przez dzisiejszą przypowieść uznaje uczonych w Piśmie i faryzeuszy za winnych odrzucenia Bożych planów zbawienia względem siebie. Odrzucili oni Jana Chrzciciela, którego Bóg posłał. Teraz odrzucają Chrystusa, który jest jedyną Drogą prowadzącą do Ojca (por. J 14, 6). Wydają oni sami na siebie wyrok, kiedy odpowiadają Jezusowi na Jego pytanie: “Który syn spełnił wolę ojca...?” (por. Mt 21, 31). Jezus podsumowuje ich zatwardziałość powiedzeniem, że celnicy i nierządnice wchodzą przed nimi do królestwa niebieskiego... Następnie opowiada przypowieść o przewrotnych rolnikach... (Mt 21, 33-45)

Celnicy i nierządnice oznaczają tu pogan, którzy z początku czcili bałwany i oddawali się różnorakim grzechom, ale potem dzięki Apostołom nawrócili się do Boga i pełnili dobre uczynki. Faryzeusze i uczeni w Piśmie oznaczają tu żydów, którzy na początku powiedzieli Bogu „tak”, ale faktycznie powiedzieli Mu „nie”, wzgardziwszy Nim wtedy, kiedy odrzucili Tego, kogo Bóg posłał – Jezusa Chrystusa. Św. Jan Chryzostom twierdził, że celnicy i grzesznicy, którzy prędzej czy później mogą się nawrócić, są lepsi niż kapłani, uczeni w Piśmie i faryzeusze, którzy się nie nawracają, bo na przeszkodzie stoi im pewność siebie, pycha i zarozumiałość.

Jaką naukę na nasze czasy możemy wyciągnąć z dzisiejszej Ewangelii? Na przykład taką, że jako katolicy nie powinniśmy chlubić się tym, że jesteśmy członkami prawdziwego Kościoła Chrystusowego, ale raczej swoim życiem i osobistym przykładem uwiarygadniać naszą wiarę i w ten sposób przyciągać innych. Samo bycie katolikiem nie wystarcza do zbawienia, jeśli brakuje pokory i postawy ciągłego nawracania się. Zwykli chrześcijanie, którzy powodowani świętą gorliwością starają się żyć doskonalej według rad ewangelicznych, chociaż nie są do tego zobowiązani ślubami zakonnymi, są jak ten pierwszy syn. Zaś kapłani, mnisi i zakonnicy, którzy złożyli śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, i potem je lekceważą, są jak ten drugi syn.

W taki to sposób nauczanie Pana Jezusa jest aktualne zawsze i każdy z nas, jeśli chce, może się wiele nauczyć.

O. Czesław Front

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Tematem wiodącym dzisiejszej liturgii jest przebaczenie: «Wtedy podszedł Piotr i zapytał: „Panie, ile razy mam przebaczyć bratu, jeśli wobec mnie zawini? Czy aż siedem razy?”. Jezus mu odpowiedział: „Nie twierdzę, że siedem, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy...”» (Mt 18, 21-22). Pan Jezus stawia przebaczenie drugiemu jako warunek konieczny dla uzyskania Bożego przebaczenia dla nas samych, którzy zawsze jesteśmy niewypłacalnymi dłużnikami... Otóż wielką przeszkodą w przebaczaniu jest gniew i nieprzejednanie, cechujące niewypłacalnego dłużnika z dzisiejszej Ewangelii: „Gdy ów sługa wyszedł, spotkał innego sługę swego pana, który był mu winien sto denarów. Chwycił go, zaczął dusić i mówił: «Oddaj wszystko, coś winien». A on upadł na ziemię i prosił: «Okaż mi cierpliwość, a wszystko ci oddam». On jednak nie chciał, lecz odszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu” (Mt 18, 28-30). Widać z tej sceny, że dłużnik, któremu przed chwilą darowano dług niemożliwy do spłacenia, zamiast się cieszyć, wpada w gniew z powodu innego błahego długu, którego on jest wierzycielem.

Czym zatem jest gniew?

Gniew to – idąc za św. Janem Chrzcicielem de la Salle - impuls duszy, który powoduje, że odrzuca się gwałtownie rzeczy, które nam się nie podobają; to chęć pomszczenia zniewag, które nam zadano. Przyczyną gniewu jest przywiązanie do przyjemności, do bogactw, do zaszczytów. Grzeszy gniewem ten, kto czegoś, co mu jest nieprzyjemne, nie znosi z cierpliwością; kto złości się na tych, którzy nie robią tego, czego on chce; kto szuka zemsty. Gniew rodzi nienawiść i wzgardę wobec bliźniego; powoduje kłótnie, wypowiada słowa ubliżające, przekleństwa; doprowadza do wybuchów złości i ataków furii, które szkodzą duszy i ciału; pod wpływem gniewu oczernia się i obgaduje innych; owocem gniewu są zabójstwa i wszelkie krzywdy, jakie się wyrządza bliźniemu mszcząc się na nim. Gniew szkodzi bardzo tym, którzy się mu oddają. Odbiera im rozum i zaciemnia zdrowy osąd, doprowadza ich do utraty pokoju serca i wszystkich dobrych uczuć; sprawia, że są oni podobni do demonów, które zawsze szaleją z wściekłości i stale przeklinają święte imię Boga. Gniew powoduje także ciężkie nieporządki we wspólnocie ludzkiej, niszczy miłość braterską, rodzinną, uniemożliwiając życie wspólne... - Najlepszym lekarstwem na gniew jest hamować już jego pierwsze porywy i oddalać powody, które go wzbudzają; nie słuchać plotek; unikać towarzystwa osób gniewliwych i mieć silne przekonanie, że nasze własne defekty są bardzo przykre dla innych...

Na koniec posłuchajcie do czego doprowadził raz ludzi gniew:

W mieście Ż. w dawnej Galicji zdarzył się tragiczny wypadek. Otóż żona miejscowego żyda M. B. kupiła sobie kapelusz za 20 koron. Mężowi powiedziała, że kapelusz kosztował tylko 8 koron. Kiedy kobieta pokazywała swój nowy kapelusz odwiedzającej ją przyjaciółce, ta powiedziała głośno, że ten kapelusz kosztuje 20 koron. Usłyszał to modlący się w przyległym pokoju mąż. Oburzony wpadł do pokoju żony, porwał kapelusz i wrzucił go do pieca w kuchni. W odpowiedzi żona zerwała mężowi tałes, tj. szal modlitewny, za co on strasznie rozgniewany uderzył ją tak silnie w policzek, że małżonka upadła na podłogę nieżywa. - W kilka godzin później wieść o zabójstwie rozniosła się po mieście. Kiedy żandarmi przyszli po nieszczęśliwego małżonka, ten uciekł na strych i tam się powiesił. Sąsiedzi zajęli się z litości małymi sierotami, jakie zmarli pozostawili... (zob. Głos Narodu, Kraków 1909)

Takich historii jest pewnie wiele i będą się zdarzały do końca świata. Niektórzy jednak przejmą się słowami Pana Jezusa, zaczną ćwiczyć się w cnotach i unikną wielu nieszczęść. Trzeba się nawracać i wierzyć w Ewangelię...

O. Czesław Front