Rozważania niedzielne

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

W dzisiejszej przypowieści o dłużniku, który poprosił króla o cierpliwość, a „Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował” (Mt 18), ukazana jest bardzo ważna cecha człowieka przebaczającego. Jest nią cierpliwość. Franz Kafka pisał przed laty: „Istnieją u ludzi tylko dwa grzechy kardynalne, z których wywodzą się pozostałe: niecierpliwość i opieszałość. Przez niecierpliwość wygnano ich z raju, z opieszałości nie wracają doń. A może istnieje tylko jeden grzech kardynalny: niecierpliwość. Przez niecierpliwość wygnano ich, przez niecierpliwość nie wracają”. Czyż brak cierpliwości do człowieka, który nas skrzywdził, nie jest przyczyną zawziętości i nieprzejednania? Tylko w cierpliwym oczekiwaniu na skruchę i poprawę można wejść na drogę pojednania i przebaczenia. Tyko cierpliwość do bliźniego umożliwia przebaczenie mu aż siedemdziesiąt siedem razy.
Jean Paul napisał w jednej ze swych książek: „Człowiek nigdy nie jest tak piękny, jak wtedy, gdy prosi o przebaczenie lub gdy sam przebacza”. W tym zwięzłym stwierdzeniu kryje się ważna prawda ewangeliczna zawarta zresztą w dzisiejszej Ewangelii. Przebaczanie jest niczym innym jak naśladowaniem samego Boga!

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Ktoś fantastycznie powiedział: „Postawić swoją modlitwę obok życia, choćby bardzo blisko, to tak jak kłaść drożdże obok ciasta, a klucz obok zamka”. Jeśli mam wypełnić zamysł Boży, jeśli każdego dnia ma się dokonywać wspaniałe arcydzieło, które Bóg przygotował, to moja modlitwa w żaden sposób nie może stać obok życia, nawet gdyby to było bardzo blisko. Ona musi obejmować każdą chwilę! – to wszystko, czym żyję, co stanowi przedmiot moich trosk, niepokojów, wyborów, decyzji i cierpień. Jeśli będzie bowiem stała choć odrobinę obok życia, wtedy nie przyniosę żadnego owocu ani nie wypełni się arcydzieło, które Bóg zamierzył.

Miejmy to bardzo głęboko w sercu. Żeby odtąd żaden dzień w naszym życiu nie był tylko ulotną datą czy nietrwałą kartką z kalendarza, lecz abyśmy go cenili tak, jak oczekuje Jego dawca. Abyśmy każdego poranka dostrzegali, jak ten nowy dzień wydobywa się z otchłani wieków i jaką jest wspaniałą propozycją Bożą skierowaną do serca każdego z nas.

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

W dzisiejszej Ewangelii można się doszukać przynajmniej dwóch sposobów krytycznego podejścia do siebie. Pierwszy z nich to sakrament pokuty, w którym człowiek weryfikuje swoje sumienie. Częsta i owocna spowiedź otwiera każdego na krytyczne spojrzenie bliźniego. Dzięki pokucie można nabrać dystansu do siebie, zacząć dostrzegać wszystko to, co rani bliźnich. Taki człowiek z pewnością potrafi przyjąć uwagi innych, bo wie, że rozważenie ich przybliża go do Chrystusa Miłosiernego. Jednak mówiąc o nadprzyrodzonych sposobach właściwego podejścia do siebie, nie można zapominać o modlitwie wspólnotowej, bowiem „gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18). Modlitwa we wspólnocie otwiera każdego na dar drugiego człowieka, który ma prawo dostrzegać zarówno belkę, jak i drzazgę w naszych oczach.
Istnieje takie ciekawe niemieckie powiedzenie: „Bóg czasami zamyka jakieś drzwi, aby otworzyć na oścież bramę”. Nieraz upomnienie bywa bolesne, a nawet upokarzające, jednak w końcowym rozrachunku otwiera nową perspektywę – bogatsze człowieczeństwo. Pozwólmy się więc upominać. I nie obrażajmy się!

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Kościół jest instytucją bosko-ludzką, której Chrystus powierzył władzę kluczy. Złożył je w ręce Piotra i jego następców. Czego dotyczy ta władza? Co Piotr zamyka i co otwiera?
To klucze do świata prawdy objawionej. Klucze pozwalające na wtajemniczenie w bogactwo Pisma Świętego i Tradycji. To klucze do świata dobra i świata zła. Nimi otwiera Kościół świat dobra i miłosierdzia i nimi zamyka świat zła, kiedy nawrócony człowiek go opuści. Te klucze, nad którymi czuwa Piotr, spoczywają w ręku wychowawców. To klucze do świata świętości, którymi Kościół otwiera świat łaski. Czyni to w sakramentach. One spoczywają w ręku kapłana, który konsekruje chleb i rozgrzesza. Czuwa jednak nad nimi Piotr, który jest za nie odpowiedzialny. To klucze dyscypliny kościelnej, czyli prawa obowiązującego ochrzczonych. One zamykają drzwi Kościoła dla tych, którzy są niezdyscyplinowani, i otwierają je tym, którzy chcą prawami tymi żyć. Te klucze spoczywają w rękach biskupów.
Uczeń Chrystusa, należąc do Kościoła, winien znać moc owych kluczy i umieć z nich korzystać. Władzy w Kościele nie da się porównać z żadną inną na ziemi. W nim włada Bóg i On rozliczy kluczników.