Rozważania niedzielne

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Czy ten, który uzdrowił ślepca niewidzącego od urodzenia, nie mógł otworzyć oczu również faryzeuszom? Łatwiej jest uzdrowić ślepca z kalectwa niż człowieka z głupoty hipokryzji. Najczęstszymi oznakami tego rodzaju obłudnej głupoty są: oburzenie przepełnione potępiającym zgorszeniem innymi, zajmowanie się czyimiś błędami, a nie swoimi, i naiwne powoływanie się na religijne zakazy i nakazy.

Uzdrowienie tego ślepca miało być pomocą dla faryzeuszy, aby sami otworzyli oczy na swe moralne zaślepienie. Ale nawet widomy cud niewiele pomaga komuś, kto jest niewidomy wobec siebie samego. Pierwszym odruchem zdrowiejącego sumienia jest zacząć myśleć o własnej sytuacji moralnej, a nie o poprawianiu innych.

I dlatego w tej chwili myślę o sobie, a nie o innych. Myślę o własnych zaślepionych osądach, obmowach, oskarżeniach, zgorszeniach, podejrzeniach jako o poważnych niebezpieczeństwach. Przecież kiedy stanę przed trybunałem Pana, Bóg nie zapyta mnie o grzechy innych, tylko o moje! A przede wszystkim nic tak nie będzie Go oburzało, jak moje oburzanie się innymi, a nie sobą samym.

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Apostołowie po zobaczeniu Jezusa z jaśniejącą twarzą chcieli od razu budować namioty! W ten sposób pragnęli włączyć się czynnie w to zbawcze wydarzenie! Pokazali więc, że w odpowiedzi Bogu ważna jest aktywność, która prowadzi do przemiany własnego postępowania! Nie pozostali obojętni wobec przemienionego Mistrza!

Oto, co ma się dokonać w nas! Nie możemy z religii i Kościoła uczynić (jak pisał prof. Śpiewak) supermarketu, w którym w zależności od nastroju czy samopoczucia wybieramy dowolnie jakąś normę moralną lub nabożeństwo. Zaangażowanie w sprawy religijne to podstawowy obowiązek człowieka, który rozumie, czym jest w swej istocie wiara! Trzeba też głębiej pojmować prawdę o Kościele! Jego fundamentem jest ten sam Chrystus, o którym na górze Tabor Ojciec powiedział: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie” (Mt 17). Nie można więc oddzielać posłuszeństwa wobec Chrystusa od posłuszeństwa Kościołowi!

W drugą niedzielę Wielkiego Postu wyruszamy wraz z apostołami na Górę Przemienienia, aby odkryć prawdziwy sens ludzkiej egzystencji: posłuszeństwo Synowi Bożemu. Miernikiem tego posłuszeństwa jest nasza postawa wobec Kościoła! Obyśmy umieli wznosić się ponad własne uprzedzenia i ambicje, stawiając objawianą w Kościele wolę Bożą na pierwszym miejscu! Wtedy z pewnością będziemy świadkami przemienienia Pańskiego, biorąc udział w zbawczych konsekwencjach tego wydarzenia!

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Św. Cyryl Aleksandryjski w „Komentarzu do Ewangelii według św. Jana” pisał, że „woda żywa jest życiodajnym darem Ducha, dzięki któremu ludzkość, pomimo iż (…) coraz bardziej staje się pozbawiona wszelkich cnót poprzez podstępne działanie szatana, odzyskuje ponownie pierwotne piękno swej natury i pijąc życiodajną łaskę, upiększa się różnego rodzaju dobrem, wzrasta w cnotliwym życiu i rozwija swą miłość do Boga. Woda, o której wspominał Zbawiciel, jest łaską Świętego Ducha”.

Chrystus rzekł swoim uczniom: jeśli ktoś (…) wierzy we Mnie (…) Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza (J 7,37-38). Wynika z tego, że pijący tę wodę nie tylko sami duchowo się bogacą, czyli zaskarbiają w swoim sercu łaskę Świętego Ducha, lecz stają się także źródłem dla innych. Oczywiście najdoskonalszym, niezastąpionym źródłem jest Chrystus, a jego prawdziwi wyznawcy są niejako strumyczkami. Zatem każdy chrześcijanin powinien starać się wypełnić swoje powołanie, aby być źródełkiem, z którego wypływa ewangeliczna woda żywa.

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

W Ewangelii czytanej w I Niedzielę Wielkiego Postu jesteśmy zaproszeni, abyśmy poszli za Jezusem. Abyśmy wsłuchani i wpatrzeni w Jezusa poznawali co w Nim podoba się Ojcu. Abyśmy Go w tym naśladowali. Co w tych okolicznościach robi Jezus? On wychodzi na pustynię, aby być kuszonym przez diabła.

Jezus wychodzi na pustynię i pokazuje nam, że Słowo Boga jest mocniejsze od obietnic, które daje diabeł. Człowiek z księgi rodzaju był w Raju, żył w obfitości, był syty. Był hojnie obdarowany przez Boga, ale dał się skusić i bardziej zaufał słowu diabła. Jezus jest na pustyni i odczuwa głód jednak w tych okolicznościach ufa i jest wierny Słowu Ojca. W słowach że “nie samym chlebem żyje człowiek” pokazuje, że to Ojciec jest tym, który karmi i daje życie. I tak jak porządek Królestwa Bożego został zburzony przez nieposłuszeństwo pierwszego człowieka, przez chciwość i pragnienie wiedzy (władzy)  tak Jezus przez posłuszeństwo i ubóstwo przywraca ten porządek. Jest to droga, którą chce prowadzić swoich uczniów, na którą jesteśmy zaproszeni i my. Nie odbędzie się to bez walki i wysiłku. Bo diabeł będzie kusił, będzie uderzał w najsłabsze miejsca w naszym życiu. Będzie przychodził z obietnicą (pokusą) w momentach naszej słabości, głodu, braku – jak czytamy w dzisiejszej Ewangelii. Natomiast my mamy mocniejsze słowo i mocniejszą obietnicę, której możemy wierzyć.